das Wahre ist das Ganze

( een wandeling met Hegel, Levinas en Derrida )

Deze uitspraak van Georg  Wilhelm Friedrich Hegel  was voor mij aanzet tot een spiegeling omtrent  de grondeloosheid van het  Zijn ;  genadeloos, onvatbaar, enkel kenbaar vanuit de sporen van  verleden.

In een sober palet tonen zich de beelden van pretentieloze dingen: een zwerfsteen, een stukje hout, een slakkenhuis... Het zijn banale voorwerpen, vergeten dingen die op zichzelf geen aanspraak maken op wat dan ook, zinloze dingen. Ze worden getoond zonder achtergrond die informeert, of die ons verder leidt naar het hoe, het waarom. En als er hier of daar dan toch, als een ontstolen gift bijna, iets bijkomends verschijnt, dan nog blijft het beeld wat het is; een monadische wereld, een er-zijn zonder verdere referentie, als vondelingen.

En toch ...

De zwerfsteen is verweerd, het hout gebleekt, het slakkenhuis ontkleed. Soms trekt het beeld zich terug, alsof het zichzelf niet kan of niet (langer) wil prijsgeven aan de vluchtige blikken. Sporendragers zijn het, die zonder méér de tekens tonen van een-geweest-zijn dat in zijn geheel nauwelijks of niet te vatten valt.

Misschien is het beeld gewoon zoiets als een spiegeling van of voor de kijker, die komt en gaat.

En die kijker, hij ontmoet zich andermaal, anders nu maar even breekbaar, even broos, als herinnering bijna, novemberbeelden..

Het Ware ? Het Geheel ? Het is er, heel eventjes maar, en met een confronterende grondeloosheid vanuit zijn tegendeel.

( tentoonstelling " De Kruierie "  Balen, najaar 2014 )