Het leven, een wandeling...?

Misschien heb je een doel, weet je perfect waar naartoe en hoe je pad zal lopen. Maar dit kan je bezwaarlijk wandelen noemen. vind ik.

Misschien ben je een zwerver, volg je gewoon je gevoel , of zelfs minder dan dat en laat je simpel komen wat komt, zonder wil, zonder dwang . Wanneer kom je dan thuis ? Als een zwerver al iets wil, dan zeker geen thuis.

Of misschien heb je een beetje van beide: je weet wat je wil, wat je echt wil, maar de weg er naartoe is een grote onbekende, laat zich enkel gissen. Geen markeringen, geen schemerlicht of dwaallicht of enig geluid dat een richting doet vermoeden. Je bent alleen, met je eigen zuchten. En met vooral veel stilte.

Misschien ben je gewoon op zoek naar iets dat nog niet gekaderd is. Je hebt enig idee van wat je wil en hoe je er naartoe wil , maar niet of wat je wil wel kan en of de weg die je denkt te moeten gaan de juiste is, of één van de juiste is.

Of misschien...

Ja...kijk, zo kan je verder gaan. Vragen en bevragen, terugkoppelen en weer verder gaan, hypothese, analyse, antithese, uitsluiting, synthese …

Maar laten we het toch maar even bij wandelen houden. Wandelen en zijn openheid, het sensitieve, de vrije loop van je gedachten. Ambulare; wandelen, rondslenteren, gaan en staan en halt houden waar je wil, vrijheid, of toch het gevoel van vrijheid.Ontmoeten dus. je ontmoet kleine dingen, je ontmoet het "grote" in de kleine dingen, je ontmoet finaal het     " ont-moeten " zelf, en zijn kracht.